[vc_row row_height_percent=”0″ override_padding=”yes” h_padding=”2″ top_padding=”3″ bottom_padding=”3″ overlay_alpha=”50″ gutter_size=”3″ column_width_percent=”100″ shift_y=”0″ z_index=”0″ uncode_shortcode_id=”662453″ shape_dividers=””][vc_column column_width_use_pixel=”yes” gutter_size=”3″ overlay_alpha=”50″ shift_x=”0″ shift_y=”0″ shift_y_down=”0″ z_index=”0″ medium_width=”0″ mobile_width=”0″ width=”1/1″ uncode_shortcode_id=”140783″ column_width_pixel=”900px”][vc_column_text uncode_shortcode_id=”997174″]
Lonneke verlost
Lonneke verlost, eerst even voorstellen.
Hi! Ik ben Lonneke, een 32 jarige Brabander die in Amsterdam woont. Ik wist al op jonge leeftijd dat ik verloskundige wilde worden. Net zoals ik al op jonge leeftijd wist dat ik erg onhandig ben en enorm gevoelig. Deze laatste 2 eigenschappen zorgen er in mijn leven als verloskundige voor dat ik vaak bijzondere en grappige momenten meemaak. Momenten waar de tranen me in de ogen schieten maar met enige regelmaat beland ik ook in situaties waar ik het liefst de grond onder mijn voeten wegzaag om er vervolgens doorheen te zakken.
Roze Onderbroek.
Laat ik beginnen met de dienst waar ik als net afgestudeerde verloskundige uit mijn broek scheurde. Nu denk je misschien ‘OH MY GOD DAT IS ECHT GENANT’. Klopt, maar dit valt mee met de rest wat er in mijn carrière nog zou gaan gebeuren, maar dat wist ik op dit moment allemaal nog niet.
Ik was 23 jaar, net afgestudeerd en bevond me in een levensfase waarin ik dacht dat het een slim idee was om een neon roze onderbroek onder mijn hippe witte jeans aan te trekken. Laten we beginnen met het feit dat je als verloskundige maar 1x de fout maakt om iets wits tijdens je dienst aan te doen. Als je na een dienst thuis komt met moedermelk en meconium (babypoep) op je witte kleding leer je dat snel genoeg af.
Op een mooie zomerse dag werd ik gebeld door een aanstaande papa met de mededeling dat zijn vriendin regelmatige weeën had, om de 5 minuten. Omdat ze de eerste keer vlot was bevallen ging ik er meteen heen. En het ging vlot. Bij aankomst had mama al 5 cm ontsluiting. De ouders wilden graag poliklinisch bevallen, dus we moesten snel naar het ziekenhuis. Papa ondersteunde mama en ik liep bepakt met camera’s, opladers, een maxi-cosi en zo’n 6 tassen naar buiten.
Wanneer je gehaast een auto inlaadt doe je dit niet perse met flatterende bewegingen. Wanneer ík gehaast een auto inlaad heeft het niet veel meer met menselijke bewegingen te maken. Terwijl ik voorover over de achterbank leunde hoorde ik een scheurend geluid waarvan ik meteen wist dat het slecht nieuws was. Ik draaide me om en papa keek mij, ik kan het niet anders omschrijven, onthutst aan. Zonder een woord te wisselen besloten we dat hier nu geen tijd voor was en sprongen we in de auto waar mama nog steeds als een baas haar weeën opving.
In de tijd die volgde; de prachtige geboorte die plaatsvond en de bijzondere ontmoeting tussen ouders en kind waar ik getuige van was, hing mijn rechter bil half uit mijn broek. Voor iedereen in de kamer, behalve voor mijzelf, was een groot deel van mijn flitsende roze onderbroek zichtbaar.
Toen baby Tessa een uurtje later werd aangekleed grapte papa: ‘Lonneke is in ieder geval wel helemaal in stijl van ons meidenthema vandaag’.[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]